16 listopada 2025

Kiedy ostatni raz podziękowałeś sobie – po prostu za to, że jesteś?

Wdzięczność zwykle kierujemy na zewnątrz.
Dziękujemy innym ludziom, losowi, chwilom, które przynoszą radość.
Rzadko jednak zatrzymujemy się, by powiedzieć: „dziękuję sobie”.

A przecież to my niesiemy siebie przez każdy dzień.
To my podnosimy się, gdy świat przytłacza.
To my trwamy, próbujemy, uczymy się, popełniamy błędy i wciąż idziemy dalej.
Być może właśnie za to powinniśmy dziękować najczęściej.

Wdzięczność wobec siebie nie jest pychą.
To uznanie faktu, że mimo trudnych chwil wciąż wybieram dobro, rozwój, miłość.
Że nie jestem tą samą osobą, którą byłem wczoraj — bo codziennie uczę się czegoś o sobie i o świecie.

Kiedy zaczynam być wdzięczny za siebie, zmienia się sposób, w jaki patrzę na życie.
Nie szukam już potwierdzenia swojej wartości na zewnątrz.
Zaczynam ją czuć w środku — spokojnie, bez potrzeby udowadniania czegokolwiek.

Wdzięczność wobec siebie to cicha forma miłości.
Miłości, która nie potrzebuje wielkich gestów, tylko jednego prostego słowa:
„Dziękuję – że mimo wszystko, wciąż idziesz dalej.”